"သမီးေရ.......အိပ္ယာထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းသြားရမယ္မလား။ "

အေမ့ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ား ပြင့္ခဲ့ရပါျပီ။ အျမဲတမ္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အိပ္ယာကေန ႏိုးႏိုးခ်င္း မွန္ေတြ ကြဲအက္ေနတဲ့ နံရံကပ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ နာရီကို ၾကည့္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အေမ့ကို ဘာလို႕ ခုမွ ႏႈိးတာလဲ..ေနာက္က်ကုန္ျပီ...စိတ္တိုဘို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ေဆာင့္ ပိတ္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အေလာတၾကီးနဲ႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားမွ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးတတ္ပါသည္။) အားလံုးျပင္ဆင္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အိမ္ကထြက္မည္အလုပ္တြင္ ကၽြန္မေနာက္ကေန အေမ့အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

"သမီး~~ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္...အေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႕ပါ။ "

ဒီအသံကို ၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ သိပ္စိတ္မရွည္တာနဲ႕...

"ဒီတခါလည္း အေအးမိျပန္ၿပီလား..အေအးကလည္း မိဘဲ မိႏိုင္လြန္းတယ္။ "

ဒီေတာ့ အေမက ကၽြန္မကို အားနာေသာဟန္ျဖင့္

"ေနာက္က်မွ ႏႈိုးမိတဲ့အတြက္ အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး......ဒီမွာ သမီးအတြက္ ထမင္းဘူး ယူသြားဦးေနာ္။ "

ကၽြန္မက ေက်ာင္းကလည္းေနာက္က် စိတ္ကလည္းတိုေနေတာ့ အေမ လွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဘူးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစ္ခ်ျပီး ေတာ္ၿပီ..မစားေတာ့ဘူး..ေက်ာင္းဘဲ သြားေတာ့မယ္ ..ဆိုျပီး ကၽြန္မ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားမယ့္ လမ္းကို ေျပးထြက္လာရင္း ေနာက္ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ကၽြန္မ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထမင္းဘူးကို ျပန္လည္ ေကာက္ယူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာက တကယ္ဘဲ ျဖဴစြတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အျမဲတမ္း ဖ်ားနာေနက်မို႕ ကၽြန္မလည္း သိပ္ စိတ္မပူဘဲ ေက်ာင္းသို႕သာ ဦးတည္ျပီး သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းတစ္ခုကို သိရပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနေန႕ကို ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အရမ္းကို သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕လည္း အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သလို ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာကိုလည္း တခဏေလာက္ ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အျမဲတမ္း အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ အေမ့ကို လည္း ခဏေလာက္ ေမ့ထားျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားခ်င္ပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အေမ့ကို ျမင္တာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ခ်က္ေတြ ေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ အေမကေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလး လွမ္းၾကည့္ျပီး သမီးေလး....ျပန္လာျပီလား လို႔ေမးပါတယ္။ အေမက ေမးတာကို ျပန္မေျဖဘဲ

"အေမ...ဒီအပတ္ စေနေန႕ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တာ သမီးလည္း လိုက္ခ်င္တယ္.... ပို႕ေပးေနာ္။ "

"ဟင္..ေလ့လာေရးခရီး...ဟုတ္လား သမီး...ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာတဲ့လဲကြယ္။ "

အေမက ကုန္က်စရိတ္ကို အရင္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ သြားရေကာင္းမလား မသြားရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနျပီးမွ ၈ ေသာင္းပါ..အေမ လို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ကိုရီးယားႏိုင္ငံသည္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။) ကၽြန္မအေျဖကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မအေမက ၈...၈ေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ ဟု ျပန္၍ေမးသည္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ ဘာလဲ...၈ေသာင္းေတာင္ မရွိဘူးလား ဟူ၍ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီလို ဆင္းရဲတာမ်ိဳးကို အရမ္းမုန္းပါတယ္။ လူတန္းေစ့ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ အေမ့ကိုလည္း မုန္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ဟာ အေမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္။ အေမက ခဏတာ သက္ျပင္းခ်ျပီး ေစာင္ေအာက္ကေန ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခုကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ အေမ တစ္ျပားႏွစ္ျပား စုထားတဲ့ ေငြေလးေတြ....ဒီထဲကေန ၈ေသာင္းထုတ္ျပီးသြားေခ်။ ကၽြန္မေမြးကတည္းကစျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္ဘူးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ကို ၾကည့့္ျပီး ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဘဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကို အေျပးေလး သြားခဲ့ပါတယ္။

ဘဏ္စာအုပ္ကို ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀သိန္းရွိေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အရမ္းကို ပမာဏမ်ားတဲ့ ေငြပါဘဲ။ ဒီအခ်ိန္အထိ ဒီေငြေတြကို ဘာလို႕ မသံုးတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ အေမ့ကို နည္းနည္း အျမင္ကတ္မိလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလ့လာေရးခရီးအတြက္ ၈ေသာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္ထဲမွာ ၉သိန္း၂ေသာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ ၉သိန္း၂ေသာင္းေတာင္ ရွိတာ ထပ္ထုတ္လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္က လူတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္ေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိတာကို သတိရမိတာနဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခု ၀ယ္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ထဲကေန ေနာက္ထပ္ ၄သိန္း ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းအေရာင္းဆိုင္ကို သြားျပီး ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ..ကၽြန္မဘ၀မွာ တခါမွ မရဘူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖုန္းအသစ္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီမွာ အေရာင္အေသြးေတြကလည္း စံု၊ ဒီဇိုင္းေတြကလည္း မိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားလွလွေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သြားျပီး ၂သိန္းထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အကၤ်ီေတြအမ်ားၾကီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ တထည္ျပီး တထည္ စမ္း၀တ္လိုက္ မွန္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အရမ္းကို ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ မွန္ၾကည့္ေနရင္းက သေဘာမက်စရာတစ္ခု မ်က္စိထဲကို ၀င္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ ညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ပံုစံၾကီးပါဘဲ။ ေတာဆန္ျပီး ပံုတုန္းလုိက္တာ လြန္ေရာ။ ဒီဆံပင္ပံုစံကို ေျပာင္းဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဘဏ္ကို သြားတယ္။ ၅ေသာင္းထပ္ျပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ပံုစံ လွလွေလး ညွပ္တယ္။ ကဲ...အားလံုး အိုေကျပီ။ စေနေန႕ ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ရန္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဘို႕သာ လိုအပ္ေတာ့တာမို႕ ကၽြန္မ ဘဏ္ထဲမွာ က်န္တဲ့ ေငြေတြနဲ႕ လိုအပ္တာေတြအားလံုးကို စြတ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး၀ယ္ျပီးေတာ့ ၉ေသာင္းသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားနည္းတူ ၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္ျပီမို႕ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္မၾကိဳက္တာေတြအားလံုး လုပ္ျပီးျပီျဖစ္၍ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ အိမ္သို႕ ေျခလွမ္းခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမအိပ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဟြန္း..အဟြန္း ကၽြန္မ တမင္တကာ အသံျပဳလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအသံကို ၾကားေတာ့ အေမ ႏိုးလာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ့ကို ဘဏ္စာအုပ္ေလး ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့ အေမက ဘဏ္ထဲ ေငြဘယ္ေလာက္က်န္သည္ကိုပင္ ၾကည့္မေနဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ေလးကို ေစာင္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လွလွပပ သားသားနားနား ၀တ္စားသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အားက်ေနတာကို ျမင္ျပီး ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ၂ညအိပ္၃ရက္ခရီးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႕ အျမဲတမ္းမမာေနေသာ အေမ့ကို ခဏတာ ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြေပါ့။

ခုေတာ့ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီးဟာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါျပီ။ ဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ ထပ္မံျပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသာ အိမ္ကို ျပန္ရအံုးမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြ ေလးေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခလွမ္းေလးေလးနဲ႕ဘဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မက အေမ...သမီး ျပန္လာျပီ။ ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ၾကီးဟာ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ထပ္ျပီး အေမ..သမီး ျပန္လာပါျပီဆိုေနမွ ဟူ၍ ထပ္မံ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါလည္း ဘာအသံမွ မၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႕ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေစာင့္ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အျမဲတမ္း ကၽြန္မ ျပန္လာလွ်င္ ျပံဳးျပီး ၾကိဳတတ္တဲ့ အေမက ယခု ကၽြန္မ ျပန္လာတာကို ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေပ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး သံုးခဲ့လို႕ အေမ စိတ္ဆိုးေနတယ္ အထင္ႏွင့္ အေမ့ကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အေမ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ထူဆန္းစြာဘဲ က်ဆင္းလာခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း ရပ္တန္႕သြားမတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္မုန္းခဲ့တဲ့ အေမ ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ယံုလည္း မယံုႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အေမ့ကို အတင္း လႈပ္၍သာ ႏႈိးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ႏႈိးႏႈိး ႏိုးထမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ေစာင္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူျပီး အေမ့ မ်က္စိနားကို ကပ္ကာ အေမ...သမီး ေနာက္ကို ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ....ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...မ်က္စိေလး ဖြင့္ၾကည့္ပါ အေမရယ္....ဆုိျပီး ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္ငိုေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက တစံုတခု ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာပါဘဲ။ ကၽြန္မ မရဲတရဲနဲ႕ ျဖန္႕ၾကည့္မိပါတယ္။

 
သို႕

အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သမီးေလး ၾကည့္ရန္

သမီးေလး...အေမ့ကို မုန္းတယ္မလားဟင္...

ဆင္းရဲတြင္းကိုလည္း ေသေလာက္ေအာင္မုန္းတယ္မလား သမီးေလး....

အေမေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးေလးရယ္...အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္...

ဒီအေမက ပညာကလည္း မတတ္ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိ...

ငါ့သမီးေလးကို ေပးဘို႕ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာကလြဲျပီး မရွိတဲ့ သူပါ သမီးေလး...

အေမ အခုလို သမီးေလးကို လူ႕ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာကို အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး သမီးေလးရယ္...

အေမက ေရာဂါျဖစ္ျပီး သမီးေလးကို အခုလို ထားခဲ့ရတာပါ...

တကယ္ေတာ့ ခြဲစိတ္ကုသရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္တဲ့...ဒါေပမယ့္ ခြဲစိတ္ကုသစရိတ္က နည္းတာမဟုတ္ဘူးေလ....

ဒါနဲ႕ အေမ စဥ္းစားလိုက္တယ္... အေမသာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ မခံရင္ ငါ့သမီးေလး ၾကိဳက္တာ၀ယ္ ၾကိဳက္သလို သံုးႏိုင္တယ္..ဒီေတာ့ အေမ ခြဲစိတ္ကုသမႈမခံဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သမီးေလးရယ္..ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ဆိုးလာတာေၾကာင့္ ခုေတာ့ အေမ့ သမီးကို ထားခဲ့ရေတာ့မယ္။

ဒီေလာက္ အသံုးမက်တဲ့အေမ့ကို အေမလို႕ သတ္မွတ္ေပးတဲ့ အတြက္ ငါ့သမီးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

အေမက ဒီကမၻာေပၚမွာ ငါ့သမီးေလးကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာကို သိတယ္မလား သမီး....

အေမ့ရဲ႕ ေစာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၾကည့္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခု ထြက္လာလိမ့္မယ္...အေမ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စုေဆာင္းခဲ့တယ့္ ေငြေလးေတြပါ။

သိန္း၂၀၀ေလာက္ရွိမယ္...

ငါ့သမီးေလးေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲမေနရေတာ့ဘူးေပါ့...


သမီးေလးကို အျမဲတမ္းခ်စ္ေနမယ့္ အေမ


ဒီစာကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ မုန္းတီး စက္ဆုတ္လာမိပါတယ္။ အေမ့ကို မုန္းခဲ့တာထက္ အဆ၁ေထာင္ ၁ေသာင္းမက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းတီးမိပါတယ္။ သမီး သုံးခဲ့တဲ့ ေငြေတြက ခြဲစိတ္ခေတြ..ခြဲစိတ္ခေတြ အေမရယ္ ဘာလို ေစာေစာက မေျပာခဲ့တာလဲ။ သမီးလုိ အေမ့ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့ လူကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရလား။ ေနာက္ဆို ေက်ာင္းသြားဘို႕ ႏႈိးေပးတဲ့ အေမ့ အသံကို လည္း မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေမ ထုတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးေလးကိုလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတဲ့ အေမ့ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႕ ကၽြန္မ ရူးမတတ္ ၀မ္းနည္းခံစားေနရပါတယ္။ အေမရယ္ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ သမီး အေမနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့ကို မေပးခဲ့ရတဲ့ သမီးရဲ႕ ေမတၱာေတြကိုလည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို အေတြးေတြကို ေတြးရင္း ကၽြန္မ အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုျပီးမွ အေမ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို ေျပာဘို႕ သတိရခဲ့ပါတယ္။ သတိရရခ်င္း ကၽြန္မ အေမ့ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"အေမ.....သမီးလည္း အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ "


အေမနဲ႕ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိတဲ့ အခါမွာ ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို နာၾကည္းမိတဲ့ အခါမွာ ဒီစာေလးကို ျပန္သတိရျပီး စိတ္ထားေလးေတြကို ေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ အေမေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သတိရေစဘို႕ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတဲ့ ကိုရီးယား ၀ထၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။