၁၉ -ရာစုကို လစ္ဘရယ္ရာစုႏွစ္ ဟုေခၚဆိုရမည္ျဖစ္သည္၊၊ ဥေရာပတခြင္၌ စက္မူေတာ္လွန္ေရး ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ျပီး ၊လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚေအာင္ပြဲခံလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊၊ လစ္ဘရယ္၀ါဒီမ်ားသည္ ၊အစိုးရ၏စြက္ဖက္မူမွကင္းေသာ ၊စက္မူႏွင့္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ေထာက္ခံတင္ျပခဲ့ၾကသည္၊၊ ဤစီးပြားေရးစနစ္တြင္ စီးပြားေရးသမားမ်ားအား၊ "အျမတ္" ရွာခြင့္ျပဳရမည္ျဖစ္ျပီး ၊နုိင္ငံအစိုးရမ်ားက၊ တနိုင္ငံႏွင့္ တနုိင္ငံ လႊတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ခြင့္ကို အားေပးရမည္ျဖစ္သည္၊၊ ဤကဲ့သို႔ေသာ စက္မူအရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္သည္ ၊အဂၤလန္နိုင္ငံ၌  ၊၁၈ ရာစုအလယ္ပိုင္း ေလာက္မွ စတင္ျပီး၊ ပထမဦးဆံုးျဖစ္ထြန္း တိုးတက္ခဲ့သည္၊၊ ၁၉ ရာစု အေစာပိုင္းေလာက္တြင္မူ ၊ အဂၤလန္နုိင္ငံတြင္၊ ဤစီးပြားေရး စနစ္လံုး၀အေျခခိုင္ သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္၊၊
ေနာက္ပိုင္းတြင္ စက္မူအရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္သည္၊ ေျမာက္အေမရိကႏွင့္ ဥေရာပသို႔ျပန္႔ႏွံ႔ ေရာက္ရွိသြားသည္၊။ ဥေရာပတြင္၊ အေနာက္ဥေရာပသို႔ ပထမဆံုး ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ၊တျဖည္းျဖည္း အေရွ့ဥေရာပသို႔ ပ်ံ ့ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားခဲ ့သည္၊၊
၂၀-ရာစု အတြင္း၌ ၊လူမူေရးႏွင့္ နိုိင္ငံေရး ဖြံ ့ျဖိ္ဳးတိုးတက္မူကို အေနာက္တိုင္းစံျဖင့္ တိုင္းတာလာေသာအခါ၊ အာဖရိက၊ အာရွ ႏွင့္ လက္တင္ အေမရိက တို႔မွ၊ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲနိုင္ငံမ်ားအား၊ စက္မူ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္သည္၊ မ်ားစြာ ဆြဲေဆာင္မူရွိလာခဲ့သည္၊၊ သို႔ရာတြင္၊ တတိယကမၻာမွ အခ်ိဳ႕ေသာ နိုင္ငံမ်ားသည္၊ လစ္ဘရယ္ အရွင္းရွင္၀ါဒ၏ ဆြဲေဆာင္မူအားကို တြန္းလွန္ၾကသည္၊၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၄င္းနိုင္ငံမ်ား၏ နိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမူ (Political Culture) သည္၊ တဦးခ်င္း အက်ိဳးစီးပြားထက္ ၊လူ႔အဖြဲ ့အစည္းတခုလံုး၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ၊အေလးထား ဦးစားေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊၊ ဤကဲ့သို႔ေသာ နုိင္ငံမ်ား၌ အေနာက္တိုင္း လစ္ဘရယ္၀ါဒထက္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ (သို႔မဟုတ္) အမ်ိဴးေရး ၀ါဒ ထြန္းကားရန္ ၊ေရခံ၊ ေျမခံေကာင္းမ်ားကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။
ဂ်ပန္တြင္ စက္မူအရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္ဖြံ႔ျဖိဳး ေအာင္ျမင္လာေသာအခါ ဂ်ပန္စနစ္ကို တဦးခ်င္းအက်ိဴးစီးပြားထက္ လူအဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစေသာ အသြင္ လကၡဏာရွိသည္ဟျ ယူဆရန္ အေၾကာင္းျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဂ်ပန္၌ စက္မူအရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္အေျခခိုင္လာရျခင္းမွာ တဦးခ်င္းအက်ိဳးစီးပြားကို အေျခမခံဘဲ အစဥ္အလာ၊ အေတြးအေခၚ ျဖစ္ေသာ၊ လူအမ်ား (အမ်ိဳးသား) အေပၚ သစၥာေစာင့္သိမူ ႏွင့္တာ၀န္ ယူမူတို႔အေပၚတြင္ အေျခခံ တည္ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊၊
အေနာက္တိုင္းနုိင္ငံေရး စနစ္မ်ားကို လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟု ေခၚဆိုရျခင္းမွာ၊ ၄င္းနိုင္ငံေရးစနစ္မ်ားကို လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ၊ စံႏုူန္း မ်ားျဖင့္ ပုံသြန္းထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊၊ အေနာက္တိုင္းနိုင္ငံေရးစနစ္မ်ားတြင္ အစိုးရမ်ားသည္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဴပ္ပုံအေျခခံ ဥပေဒအရသာ၊ အုပ္ခ်ဴပ္ၾကရသည္၊၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဴပ္ပုံအေျခခံ ဥပေဒတြင္ ၊အစိုးရ၏ အာဏာကို ကန္ ့သတ္ထားျပီး ျပည္သူ လူထု၏ လြတ္လပ္ခြင္ ့မ်ားကို  အကာအကြယ္ ေပးထားသည္၊၊ အစိုးရသည္၊ ျပည္သူလူထု ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အစိုးရ ျဖစ္ရသည္၊၊ အစိုးရ အာဏာကို ရရွိရန္၊ နိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားသည္၊ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵကို ခံယူေသာ ၊ေရႊးေကာက္ပြဲ မ်ား၌၊ ယွဥ္ျပိဳင္၍ အေရႊးခ်ယ္ခံၾကရသည္၊၊
"လစ္ဘရယ္  ဒီမိ္ုကေရစီ စနစ္" သည္၊အေနာက္ဥေရာပ ႏွင့္ေျမာက္ အေမရိက တို ့၌၊ ပထမ ဦးဆံုး ဖြံ ့ျဖိဳးလာခဲ ့ျပီး ၊ေနာက္ပိုင္းတြင္ တတိယ ကမၻာနုင္ငံ အမ်ားအျပား တြင္၊အျမစ္တြယ္ သြားခဲ ့ရသည္၊၊ ၁၉၁၉-၉၀ေတာ္လွန္ေရး မ်ားေနာက္ပိုင္း၌ ၊အေရွ့ ဥေရာပ နိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ၊လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္က်င္ ့သံုးလာၾကသည္၊၊ အေနာက္တိုင္း ပုံစံ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရ စီ စနစ္ က်င့္သံုးလာၾကသည္၊၊  အေနာက္တိုင္း ပုံစံ လလစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီၤစနစ္ ကို၊ အခ်ိဳ ့ေသာအာရွ ႏွင့္ အာဖရိက နုိင္ငံမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးေနာက္ က်င့္သံုးခဲ ့ၾကသည္။ သို ့ရာတြင္ အခ်ိဳ ့ေသာနိူင္ငံမ်ား၌ သာေအာင္ျမင္ျပီး၊ တခ်ိဳ  ့နိုင္ငံမ်ားတြင္ မေအာင္ျမင္ေခ်၊ ေအာင္ျမင္ေသာ နူိင္ငံမ်ားတည္းတြင္၊အာရွတိုက္ မွအႏၵိယ နုိင္ငံသည္ ၊ကမၻာ ့အၾကီးဆံုး လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ စနစ္က်င့္သံုးေသာ ၊နုိင္ငံျဖစ္လာသည္၊၊ အခ်ိဳ ့ေသာ နိုင္ငံမ်ား ၌ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီၤစနစ္၊ မေအာင္ျမင္ဘဲ၊ ျပိဳ ပ်က္သြားရျခင္းမွာ၊ စက္မူအရင္း ရွင္စနစ္ မထြန္းကား ၍တေၾကာင္းႏွင့္ ၄င္းနိုင္ငံမ်ား၏ တိုင္းရင္းျဖစ္ နိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်း မူသေဘာ၀ တို ့ေၾကာင့္ တေၾကာင္းျဖစ္သည္၊၊
ထိုကဲ ့သို ့ေသာ နိုင္ငံမ်ား၏ ၊တိုင္းရင္းျဖစ္ နိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမူမ်ားႏွင္ ့မတူဘဲ ၊အေနာက္နိုင္ငံမ်ား၏  နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမူသည္၊ လစ္ဘရယ္ -အရင္းရွင္စံႏူန္း (Liberal- Capitalist Values) မ်ား၊အေျခခံ အုပ္ျမစ္ေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားသည္၊၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ ကိုးကြယ္ခြင္ ့ႏွင့္လြတ္လပ္စြာ ပစၥည္း ဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ....စေသာ၊လစ္ဘရယ္ ၀ါဒ အေတြးအေခၚမ်ားသည္၊ အေနာက္တိုင္း လူ ့အဖြဲ ့အစည္းမ်ား၌ ၊ယုံမွား သံသယျဖစ္ျခင္း ၊ျငင္းဆို ကန္ ့ကြက္ ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ၊မေဖါက္မျပန္ ျမဲ ျမန္ေသာ နိင္ငံ ေရး ယဥ္ေက်းမူ အျဖစ္၊နက္နက္ ရူိင္းရူိင္း အျမစ္တြယ္ေနျပီးျဖစ္သည္၊၊
လစ္ဘရယ္ ၀ါဒသည္၊ စက္မူဖြံ ့ျဖိဳးေသာ အေနာက္တိုင္း ၌၊ ၾသဇာတိကၠမ ၾကီးမားေသာ၊နိုင္ငံေရး သေဘာတရား တရပ္ ျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္၊၊တခ်ိဳ ့ေသာ နို္င္ငံေရး ေတြးေခၚရွင္မ်ားက လစ္ဘရယ္၀ါဒ ႏွင္ ့အရင္းရွင္ ၀ါဒတို ့အၾကား၊ ေပါင္းကူးဆက္စပ္ မူသည္ မလြဲမေသြ လိုအပ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္၊၊  မက္(စ္) ၀ါဒီမ်ားကမူ ''လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚမ်ားသည္ အရင္းရွင္ လူမူအဖြဲ ့အစည္းအတြင္း ၊ ဓနဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္ေသာ၊ အုပ္ခ်ဴပ္ သူလူတန္းစား၏ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္ ကိုထင္ဟပ္သည္'' ဟုယုံၾကည္ၾကသည္၊၊
သူတို ့က လစ္ဘရယ္၀ါဒကို ''ဘူဇြာ သေဘာတရား'' (Bourgeois Ideology)ဟု သမုတ္ၾကသည္၊၊ အျခား တဖက္တြင္၊  Friendrich Hayek ကဲ့သို ့ေသာ၊ လစ္ဘရယ္အေတြးေခၚ ရွင္မ်ားကလည္း၊ "ပုဂၢလိက ပစၥည္း ဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊အသံုးျပဳခြင့္ ႏွင့္ထုခြဲ ေရာင္းခ် ပိုင္ခြင့္ စေသာ၊ စီးပြားေရး လြတ္လပ္ ခြင့္ (Economic freedom) ကို၊ နုိင္ငံေရး လြတ္လပ္မူ (Political Liberty) ရွိရန္ အတြက္၊မျဖစ္မေန အာမခံခ်က္ေပးရမည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့ လလစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီ နိင္ငံေရး စနစ္ ႏွင့္ ျပည္သူလူထုတို ့၏ လြတ္လပ္ခြင္ ့မ်ားကို ၊ေလးစားအသိအမွတ္ ျပဳမူတို ့သည္၊ အရင္းရွင္ စီးပြားေရး စနစ္ ေဘာင္အတြင္း မွာသာျဖစ္နုိင္သည္ " ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္၊၊
လစ္ဘရယ္ ၀ါဒသည္၊တဖက္ ကေအာင္ျမင္မူ ရလာသကဲ ့သို ့အျခားတဖက္ ၌လည္း အခက္အခဲ ့မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္၊၊ အေနာက္တိုင္း၌ လစ္ဘရယ္၀ါဒ ႏွင့္ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမူ တို ့ကိုခြဲ ျခား၍ မရေလာက္ေအာင္၊ နိူင္ငံေရး ႏွင့္ စီးပြားေရး ဘ၀ တိ္ု ့တြင္၊လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ မ်ားႏွင့္ စံနူန္းမ်ားသည္ ၊နက္နက္ ရူိင္းရူိင္း အျမစ္တြယ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊၊ ထို ့အျပင္ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒကို ျပိဳင္ဖက္ျဖစ္ေသာ ကြန္ဆားေဗးတစ္၀ါဒ ၊ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ တို ့ႏွင့္ အလြယ္ တကူခြဲ ျခား၍ မရ နုိင္ေလာက္ေအာင္ အေတြးအေခၚ မ်ား ေရာလံုး ယွက္တင္ ျဖစ္လာ၍ လည္းျဖစ္သည္၊၊
ဤကဲ့သို ့ျဖစ္ရျခင္း မွာ ၊ကြန္ဆာေဗးတစ္ ၀ါဒ ႏွင့္ဆိုရွယ္လစ္ ၀ါဒ တို ့သည္၊လစ္ဘရယ္ ၀ါဒကို အတုခိုးနည္း ယူလာၾကေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊၊ အက်ိဳးရလဒ္ အားျဖင့္ လစ္ဘရယ္ နိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား အေနျဖင့္၊ေရႊးေကာက္ပြဲ မ်ား၌၊ ၄င္းတို ့၏ ဆြဲ ေဆာင္မူ စြမ္းအားကို၊ ထိန္းသိမ္း ထားရန္ အခက္အခဲ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာၾကရသည္၊၊ သာဓက အားျဖင့္ အဂၤလန္ နိူင္ငံတြင္ လစ္ဘရယ္ပါတီသည္ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္၌၊ ဆိုရွယ္ ဒီမိုကရက္ ပါတီႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဟာမိတ္ ျပဳလုပ္ခဲ ့ရျပီး၊ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၌ ၊၄င္းပါတီႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ၊ လစ္ဘရယ္ ဒီမို ကရက္တစ္ပါတီ ကို ထူေထာင္လိုက္ရျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္၊၊ (၂၀) ရာစုႏွစ္မ်ား အတြင္း၊လစ္ဘရယ္ပါတီသည္ လစ္ဘရယ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ မူမ်ားႏွင့္ ဆင္တူယိုးမွား က်င့္သံုးလာေသာ၊ ေလဘာပါတီ ႏွင့္ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီမ်ား ကို ေရြးေကာက္ပြဲ မ်ား၌ အရူံး ႏွင့္ခ်ည္း ရင္ဆိုင္ခဲ ့ရသည္၊၊ ဥပမာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ William Beveridge ၏ ေလဘာပါတီစီမံ ကိန္းျဖစ္ေသာ ၊တိုးခ်ဲ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းသည္ ၊လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ သာျဖစ္သည္။ ထို ့အျပင္ မာဂရက္ သက္ခ်ာ လက္ထက္၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ပါတီ၏ "ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္"သည္လည္း ၊ကနဦးလစ္ဘရယ္ စီးပြားေရး ေတြးေခၚရွင္ အဒမ္စမစ္ (Adam Smith) ၏ လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ မ်ားကို လံုး၀ အတုခိုး နည္းယူထားျခင္းသာျဖစ္သည္။
၁၉ ရာစု ႏွင့္ ၂၀ ရာစု အတြင္း၊ သမိုင္းဆုိင္ရာ ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ မူမ်ားသည္၊ လစ္ဘရယ္ သေဘာတရား အေပၚမ်ားစြာ ၊ၾသဇာ သက္ေရာက္မူရွိ္ခဲ ့သည္။ အသစ္ေပၚ ထြန္းလာေသာ အလယ္လတ္ တန္းစားလူတန္းစား မ်ား၏၊ နိုင္ငံေရး ႏွင္ ့စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္မူ ရွိလာသည္ႏွင့္ အမွ်၊လစ္ဘရယ္ ၀ါဒ၏ အသြင္လကၡဏာသည္လည္း၊ေျပာင္းလဲလာခဲ ့သည္၊၊ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒ၏ ေအာင္ျမင္မူ ႏွင့္အတူ ၊ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ႏွင့္ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲ ပစ္လို ေသာ၊အေတြးအေခၚ မ်ားလည္း ေမွးမွိန္သြားခဲ ့ရသည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မူထက္၊ ရွိဆဲ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒသည္ တျဖည္းျဖည္း ကြန္ဆာေဗးတစ္ ဆန္လာခဲ့သည္း။ သို ့ေသာ္ လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ မ်ားအား ရပ္တန္ ့မသြားခဲ ့ေခ်။
၁၉ ရာစုု ေနာက္ဆံုးပိုင္းကာလမွ စ၍၊ စက္မူဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္လာမူသည္၊ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒီမ်ားကို ၊ေရွးေဟာင္း လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ မ်ားအား၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ ရန္တြန္အားေပးခဲ ့သည္၊၊ ေရွးေဟာင္း လစ္ဘရယ္၀ါဒီမ်ားက ၊ျပည္သူလူထု အေရးအရာ ကိစၥမ်ား၌၊ အစိုုးရ စြက္ဖက္မူ နည္းနိုင္သမွ် နည္းရန္ ကိုသာလို လားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေခတ္သစ္ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒီမ်ားသည္၊ အစိုးရ အေနျဖင့္၊ က်မ္းမာေရး၊အိုး၊အိမ္၊ပညာေရး၊ အိုမင္းမစြမ္းသူမ်ား အားေစာင့္ေရွာက္ေရးစေသာ လူမူဖုံလူုံေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တာ၀န္ ယူသင့္သည္ဟု ယူဆလာၾကသည္၊၊ ထို ့အျပင္၊အစိုးရ အေနျဖင့္၊ စီးပြားေရးတြင္ လည္း စီမံခန္ ့ခြဲေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟု ယုံၾကည္လာၾကသည္။ ဤသို ့ျဖင့္ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒ တြင္၊ ေရွးေဟာင္း လစ္ဘရယ္၀ါဒ ႏွင့္ ေခတ္သစ္ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒ အေတြးအေခၚ မ်ားဟူ၍၊လစ္ဘရယ္ အေတြးအေခၚ အစဥ္အလာ ႏွစ္ခု ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္၊၊
(၂) လူတဦးခ်င္း ေကာင္းစားေရး ၀ါဒ (သို ့)ပုဂၢလိက ၀ါဒ (Individulism)

(က) လူတဦးခ်င္း (The Individual)
လူတဦးခ်င္း ေကာင္းစားေရ ၀ါဒ (သို ့) ပုဂၢလိက ၀ါဒ (Individualism) သည္၊လူတဦးခ်င္းစီ၏ အဓိက အေရးပါမူ ကို၊ယုံၾကည္ ေသာ ၀ါဒျဖစ္သည္။ လစ္ဘရယ္ေတြးအေခၚ မ်ားသည္၊ လူအုပ္စု၊လူ ့society အဖြဲ ့အစည္း (သို ့) စုေပါင္း အက်ိဳးစီးပြား ထက္၊ လူတဦးခ်င္း စီ၏ အက်ိဳးစီးပြား ႏွင္ ့ လိုအပ္ခ်က္ မ်ားကို အဓိက ထားသည္၊၊
ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္က  လူ ့society အဖြဲ ့အစည္း အတြင္း ၊လူပုဂၢိဳလ္ တဦးခ်င္းစီ၏ ၊အက်ိဳးစီးပြားႏွင္ ့ အေရးပါမူကို၊ ထည့္သြင္း စဥ္းစားျခင္း မရွိခဲ့ေခ်၊၊ လူမ်ားကို သူတို ့ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ၊လူတန္းစား ေက်းရြာ ၊မိသားစု၏ အသြင္လကၡဏာကို ၾကည္ ့၍၊ မည္သူ မည္၀ါ ဟု ဆံုးျဖတ္သည္၊၊
သို ့ေသာ္ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ စနစ္က်ဆံုးသြားေသာ အခါ ၊ လူတဦး ခ်င္းစီအတြက္ ၊လူမူေရး ျဖစ္နိုင္ေျခ ေရႊးခ်ယ္ စရာမ်ား ရွိလာသည္၊၊ လူတဦးခ်င္း စီသည္ ၊ မိမိအတြက္ စဥ္းစားရန္ အခြင့္အေရး ရလာသည္၊၊ ဥပမာ -ေျမက်ြန္ တဦးအနျဖင့္၊ သူ ့က်ြန္ခံေန ရေသာ၊ အရွင္သခင္၏ ေျမယာ၌ ၊ တသက္လံုး ေနထိုင္ကာ ၊ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးရသည္ ့ အလုပ္တခုတည္း ကိုသာ ေနထြက္မွ ေန၀င္ လုပ္ကိုင္ေန စရာမလို ေတာ့ေခ်၊ လြတ္လပ္ သူျဖစ္လာ၍၊ စည္ပင္လာသည္ ့ ျမိဳ ့ျပသို ့သြားေရာက္ကာ၊ သူႏွစ္သက္ေသာ အလုပ္ရွင္ ႏွင့္ အလုပ္ အကိုင္ကို၊ သူသေဘာအတိုင္း ေရႊးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရွိလာသည္၊၊
ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ စနစ္ပ်က္သုန္း သြားေသာအခါ ၄င္းေနရာ၌ ၊စဥ္းစားေတြးေခၚ မူ အသစ္ႏွင့္ ေခတ္သစ္သို ့ေရာက္ရွိလာသည္။ ညဏ္ အျမင္ ပြင့္လင္းလာေသာ ေခတ္ (The Age of Enlightement) (သို ့) ဆင္ျခင္္ညဏ္ အသံုးျပဳေသာ ေခတ္(The Age of Reason) ဟု ေခၚဆိုၾကသည္၊၊ အစဥ္အလာ ဘာသာေရး အေတြးအေခၚ၊ သီ၀ရီမ်ားေနရာတြင္ ၊အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆီေလွ်ာ္ျပီး၊ သိပၸံ နည္းက်ေသာ ေျဖရွင္းခ်က္ မ်ားသီ၀ရီမ်ား တျဖည္းျဖည္း ၀င္ေရာက္ ေနရာယူလာသည္။ လူ ့အဖြဲ  ့အစည္း (society) ကို လူတဦးခ်င္း စီျဖင့္ ပါ၀င္ဖြဲ ့စည္းထားသည္ ဟူသည့္ အျမင္ ရူေထာင့္ မွ နားလည္လာၾကသည္၊၊
လူတဦးခ်င္းစီသည္ တန္ဖိုးရွိသည္ ၊ ထူးျခားေသာ အရည္အခ်င္း ကိုယ္စီ ရွိသည္ဟု နားလည္လက္ခံလာၾကသည္၊၊ ဤအခ်က္ ကို ၁၆ ရာစု ႏွင့္ ၁ရ ရာစုမ်ားအတြင္း၊ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္လာေသာ "သဘာ၀ အခြင့္အေရး သီ၀ရီမ်ား" (Natural Right Theories) က သက္ေသထူသည္။ "သဘာ၀ အခြင့္အေရး သီ၀ရီမ်ားက၊လူသားတဦးခ်င္းစီ တြင္ ဘုရားသခင္က ေပးထားေသာ၊ သဘာ၀ အခြင့္အေရး မ်ားရွိသည္" ဟုဆိုၾကသည္၊၊ ဂ်ြန္ေလာ့(စ္) (John Locke)က၊ ၄င္းသဘာ၀ အခြင့္အေရးမ်ားသည္ ၊အသက္ရွင္ေနထို္င္ခြင့္၊လြတ္လပ္ခြင့္ ႏွင့္ ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မ်ားဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္၊၊
လူတဦးခ်င္းစီသာ ဤအခြင့္အေရးမ်းရွိေသာေၾကာင့္၊လူတဦး ခ်င္းသည္၊ မည္သည္ ့လူအုပ္စု၊လူမူအဖြဲ ့အစည္း မဆို ထက္ပို ့၍အေရးၾကၤီးသည္ဟု သဘာ၀ အခြင့္အေရး သီ၀ရီ ထုတ္သူမ်ားက ယုံၾကည္ၾကသည္၊၊ ထို ့ေၾကာင့္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း (Society) ကို လူတဦးခ်င္းစီ၏ ၏ အက်ိဳးစီးပြား ႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္ တို ့ကို အကာအကြယ္ေပးျပီး တည္ေဆာက္သင့္ သည္ဟု ၄င္းတို ့က ထုတ္ေဖာ္ တင္ျပခဲ ့ၾကသည္၊၊
ဤ လူတဦးခ်င္းစီ၏ အေရးပါမူကို ၊ လက္ခံယုံၾကည္မူသည္ လစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ ၾသဇာ သက္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ လစ္ဘရယ္ သေဘာတရား၏ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္အဂၤါလည္းျဖစ္လာခဲ ့ရသည္၊၊ ဤ ယုံၾကည္မူသည္ ၊လစ္ဘရယ္၀ါဒီမ်ားအား ၊လူ ့အဖြဲ ့အစည္း (Society)သည္၊ လူတဦးခ်င္းစီ ပါ၀င္သည္ ့ အစုအစည္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ထို အစုအစည္း ျဖစ္ေသာ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း ထည္းတြင္၊လူတဦးခ်င္းစီ သည္၊ ၄င္းတို ့၏ အက်ိဳး စီးပြါးႏွင္ ့လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အားထုတ္ရွာေဖြ ၾကေၾကာင္း အျမင္ရွိေစခဲ ့သည္၊၊

ဤအျမင္ကို လူတဦးခ်င္း အေျချပဳ ၀ါဒ (သို ့)အဏုျမဴ၀ါဒ (Atomism)ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ဤအျမင္၀ါဒ တြင္ လူတဦးခ်င္းစီကို လူ ့အဖြဲ ့အစည္း (Society) အတြင္း၌ သီးျခားစီ ရွိေနေသာ အေျခခံ အဏုုျမဴမ်ား (Isolated Atomis) ဟုရူျမင္စဥ္းစားသည္၊၊ ဤအျမင္၀ါဒ အရ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း (Society) သည္ ၊အမွန္အားျဖင့္ မရွိ၊၊စင္စစ္အားျဖင့္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း (Society) ဆိုသည္မွာ မိမိကိုယ္မိမိ ယုံၾကည္ အားကိုးေသာ၊လူတဦးခ်င္းစီ ပါ၀င္ေသာ အစုအေ၀းသာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္၊၊
ဤကဲ့သို ့ေသာ လူတဦးခ်င္းေကာင္းစားေရး ၀ါဒ (သို ့)ပုဂၢလိက ၀ါဒ သည္၊လူတဦးခ်င္း စီသည္ ကိုယ့္အက်ိဳးကိုသာ ကိုယ္ၾကည့္ တတ္သည္၊၊ ကိုယ့္အစြမ္းကို ကိုယ္အားကိုးကာ ၊ကိုယ္က်ိိဴးကိုသာ ရွာတတ္သည္၊ ဟူေသာ ယူဆခ်က္အေပၚတြင္ အေျခခံသည္၊၊ ထို ့ေၾကာင့္ C.B.Mae Pherson က ေရွးေဟာင္း လစ္ဘရယ္၀ါဒ (Possessive Individualism) သာျဖစ္သည္၊၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၊၄င္း၀ါဒသည္ လူတဦးခ်င္းစီ ကို၊ မိမိကိုယ္ကို မိမိ၏ အရွင္သခင္ (သို ့)မိမိကိုယ္ကို မိမိ စြမ္းပကား၏ ပိုင္ရွင္ ဟုသေဘာ ထားသည္၊၊ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း အေပၚ၌ မည္သည့္ တာ၀န္မွ မရွိဟု သေဘာထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ ဟုေ၀ဖန္ ေထာက္ျပသည္၊၊
၄င္းသေဘာထား ႏွင့္ ဆန္ ့က်င္ဖက္အားျဖင့္ ၊ေခတ္သစ္ လစ္ဘရယ္ ၀ါဒီမ်ားသည္ ၊လူ ့သဘာ၀ ကို ပိုမို၍ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေသာအျမင္ ျဖင့္ ရူျမင္လာၾကသည္၊၊ သူတို ့က တဦးခ်င္းစီသည္ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ လူမူေရး တာ၀န္ ရွိသည္၊။ အထူးသျဖင့္ မိမိကိုယ္ မိိမိ တာ၀န္ယူ နုိင္စြမ္း မရွိေသာ သူမ်ားကို ၾကည္ ့ရူေစာင့္ေရွာက္ ရန္တာ၀န္ ရွိသည္ဟု လက္ခံယုံၾကည္ လာၾကသည္၊၊ လူ ့သဘာ၀သည္ ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ ၾကည္ ့တတ္သည္ ဟူ၍၄င္း ၊အမ်ားအက်ိဳး ကိုၾကည္ ့တတ္ သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အယူအဆ မည္သို ့ပင္ ကြဲျပားၾကေသာ္လည္း ၊လူတဦးခ်င္း စီအေနုျဖင့္ မိမိကုိယ္ စြမ္းညဏ္စြမ္း ရွိသမွ်၊ ဖြံ ့့့့ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ နိုင္ခြင္ ့ရွိေသာ၊ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း ဖြဲ ့စည္းတည္ေထာင္ရန္ ကိစၥ၌ူမူ ၊လစ္ဘရယ္ ၀ါဒမ်ားသည္ အယူအဆ ကြဲျပားမူ မရွိၾက၊ တစိတ္တည္း တသေဘာတည္း ရွိၾကသည္၊၊

ေနာက္တပိုင္းဆက္ရန္ .....