၆၉။ ဒုတိယ၀ါဒ၌ကား အေၾကာင္းမဲ့ အယူရွိကုန္ေသာ အသွ်င္သမဏျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ အဘယ္ကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ အဘယ္ကုိ စြဲမွီ၍ အတၱကုိလည္းေကာင္း၊ ေလာကကုိလည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္ေပၚ၏ဟု ျပကုန္သနည္း -
ရဟန္းတုိ႔ ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ သမဏသည္လည္းေကာင္း၊ ျဗာဟၼဏသည္လည္းေကာင္းၾကံစည္ေလ့ရွိ၏၊ စူးစမ္းေလ့ရွိ၏၊ ထုိသူသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကံစည္၍ စူးစမ္း ဆင္ျခင္၍ မိမိ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကုိဤသုိ႔ ဆုိ၏ -
 ''အတၱသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာကသည္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္၏''ဟု ဆုိ၏။
ရဟန္းတုိ႔ ဤသည္ကား ဒုတိယ အေၾကာင္းတည္း၊ ယင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ယင္းကုိ စြဲမွီ၍အေၾကာင္းမဲ့ အယူရွိကုန္ေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ သမဏ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ အတၱကုိလည္းေကာင္း၊ ေလာကကုိလည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚ၏ဟု ျပကုန္၏။ (၂-၁၈)

၇၀။ ရဟန္းတုိ႔ အေၾကာင္းမဲ့ အယူရွိကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ အတၱကုိလည္းေကာင္း၊ ေလာကကုိလည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚကုန္၏ဟု ဤ ႏွစ္မ်ဳိးေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ျဖင့္ ျပကုန္၏။
ရဟန္းတုိ႔ အေၾကာင္းမဲ့ အယူရွိကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏအားလံုးတုိ႔သည္ အတၱကုိလည္းေကာင္း၊ ေလာကကုိလည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚ၏ဟု ဤ ႏွစ္မ်ဳိးေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤ (ႏွစ္မ်ဳိး) တုိ႔တြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျပကုန္၏၊ ဤ (ႏွစ္မ်ဳိး) တုိ႔မွ တစ္ပါးေသာ အေၾကာင္းမရွိ။ပ။၁ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဟုတ္မွန္ေသာ ဂုဏ္ကုိ မွန္စြာေျပာလုိၾကလွ်င္ အၾကင္တရားတုိ႔ျဖင့္ ေျပာၾကရာ၏၊ နက္နဲကုန္ေသာ ။ပ။၂ ထုိတရားတုိ႔သည္ဤသည္တုိ႔ ပင္တည္း။

၇၁။ ရဟန္းတုိ႔ ေရွးအဖုိ႔ကုိ ၾကံဆကုန္ေသာ ေရွးအဖုိ႔ကုိ စြဲယူကုန္ေသာ ထုိသမဏျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ေရွးအဖုိ႔ကုိ စြဲမွီ၍ မ်ားျပားေသာ မိစၦာအယူျပစကားတုိ႔ကုိ ဤတစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးေသာ အေၾကာင္း တုိ႔ျဖင့္ေျပာေဟာကုန္၏။
ရဟန္းတုိ႔ ေရွးအဖုိ႔ကုိ ၾကံဆကုန္ေသာ ေရွးအဖုိ႔ကုိ စြဲယူကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏအားလံုးတုိ႔သည့္ေရွးအဖုိ႔ကုိ စြဲမွီ၍ မ်ားျပားေသာ မိစၦာအယူျပစကားတုိ႔ကုိ ေဟာေျပာၾကလွ်င္ ဤတစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိး ေသာအေၾကာင္းတုိ႔ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤ (တစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိး) တုိ႔တြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေသာအေၾကာင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျပာေဟာကုန္၏။ ဤ (တစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိး) တုိ႔မွ တစ္ပါးေသာ အေၾကာင္းမရွိ။

၇၂။ ရဟန္းတုိ႔ ''ဤအယူတုိ႔သည္ ဤသုိ႔ စြဲယူထားလွ်င္ ဤသုိ႔ မွားယြင္းစြာ သံုးသပ္ထားလွ်င္ဤသုိ႔ လားရာရွိကုန္၏၊ ဤသုိ႔ တမလြန္ရွိကုန္၏''ဟု ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိ (တစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးေသာအယူ) ကုိ သိေတာ္မူ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိ (တစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးေသာ အယူ) ကုိလည္း သိေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ထက္ အထူး သျဖင့္လြန္ျမတ္ေသာ တရားကုိလည္း သိေတာ္မူ၏၊ ထုိ (အထူးသျဖင့္ လြန္ျမတ္ေသာတရား) ကုိ သိေတာ္မူေသာ္လည္း မွားယြင္းစြာ မသံုးသပ္၊ မွားယြင္းစြာ မသံုးသပ္ေသာေၾကာင့္ ထုိ (ျမတ္စြာဘုရားသည္) ကုိယ္ေတာ္တုိင္သာလွ်င္ နိဗၺာန္ကုိ သိေတာ္မူ၏။
ရဟန္းတုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေ၀ဒနာတုိ႔၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်ဳပ္ေၾကာင္းကုိလည္းေကာင္း၊ သာယာဖြယ္ကုိလည္းေကာင္း၊ အျပစ္ကုိလည္းေကာင္း၊ ေ၀ဒနာတုိ႔မွ ထြက္ေျမာက္ရာကုိလည္းေကာင္းဟုတ္မွန္ေသာအတုိင္း သိေတာ္မူသျဖင့္ (တစ္စံုတစ္ရာ) မစြဲလမ္းမူ၍ လြတ္ေျမာက္ေတာ္မူ၏။

၇၃။ ရဟန္းတုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အၾကင္ (တရား) တုိ႔ကုိ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ဟုတ္မွန္ေသာဂုဏ္ကုိ မွန္စြာ ေျပာလုိၾကလွ်င္ အၾကင္ (တရား) တုိ႔ျဖင့္ ေျပာၾကရာ၏၊ နက္နဲကုန္ေသာ ျမင္ႏုိင္ခဲကုန္ေသာ သိႏုိင္ခဲကုန္ေသာ ၿငိမ္သက္ကုန္ေသာ မြန္ျမတ္ကုန္ေသာ ၾကံစည္ျခင္းျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ကုန္ေသာ သိမ္ေမြ႕ကုန္ေသာ ပညာရွိတုိ႔သာ သိႏုိင္ကုန္ေသာ ထုိတရားတုိ႔သည္ ဤသည္တုိ႔ပင္တည္း။
၁။ ပ -အပုိဒ္ ၆၀ ျပန္ၾကည့္ပါ။
၂။ ပ -အပုိဒ္ ၆၀ ျပန္ၾကည့္ပါ။